Olduğu Kadar Güzeldik - Mahir Ünsal Eriş

Takip ettiğim bloglarda, Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde isimli kitabı ile sıkça görmekteydim yazarın adını ancak "alınacak kitaplar listemde" ilk sıralarda değildi. Geçtiğimiz ay bir kitapçıda gördüm yeni kitabını, öyle güzel bir ismi vardı ki kayıtsız kalamadım.

Sekiz farklı öyküden oluşan bir kitap, öyle samimi öyle gündelik öykülerden oluşuyor ki ısınmamak elde değil. Ben çok sevdim, en çok "Benim Adım Feridun" isimli öyküyü sevdim. Diğer kitabını da mutlaka alıp okuyacağım.

Yaşa, işe, güce, itibara en ufak hürmeti olmayan bu acıya aşk acısı diyorlar. Kim olursan ol, seni saklandığın yerde er ya da geç buluyor, gelip göğüs kafesini ateşle sıvazlıyor ve sen içeride kapkara kurum tutuyorsun. Ağzını açsan, alevler püskürüverecekmişsin gibi, ciğerlerine damla damla kurşun eritiyorlarmış gibi. Kolay kolay geçmiyor, geçtiğinde de sen geçmiş olduğunu bile fark etmiyorsun. Yağmurlu havalarda sızlayan eski bir kırık gibi sızlayıp duruyor, kendini hatırlatıyor.

Ben niye yalnızım? Şu köpek bile tasmasını kavrayan ele dönüp dönüp gülümserken, ben böyle sevdiğim, böyle kendimden vazgeçtiğim halde niye yalnızım, niye mutsuzum?

Meydandaki çay bahçelerinden birine oturmak geldi içimden sonra. Çünkü Erdek bir kitap olsaydı, bu çay bahçeleri ilk cümlesi olurdu onun. Gelindi mi oturulmalıydı. Bir çay, birkaç sigarayla, kıyıda kayığında ağ onaran, çapari kösteği hazırlayan balıkçıları seyretmek, bir tost isteyip, bacaklarıma sırnaşan kedilere atmak, yakın masalarda konuşulanları dinlemek, birini bekliyormuş gibi ikide bir saate bakmak iyi gelebilirdi. Gelmeliydi en azından...