Resim Müzesi

Efendim merhabalar.

Gaz verenim sağolsun bir şunu yedik buraya gittik yazısıyla daha karşınızdayım.

Bugün rotamız Beşiktaş idi. Muhtemelen bunun için mi bu kadar tantana ediyorsun diye geçti içinizden gözümden kaçıyor sanmayın ama geçmesin çok ayıp! Hem çok da güzel bir gündü!
Güne sıkı bir kahvaltı ederek başladık. Daha önce bir yazımda yılın ilk günü tesadüfen bulduğumuz yer olarak bahsetmiştim. (Yazar burada eski yazıyı aramaya üşendiği için uzun bir cümle kurmak ve parantez içi açıklama yapmak zorunda kalıyor.)

Aman efendim pişiler mi dersin, patatesler mi, çeşit çeşit peynirler mi? Hepsi pek güzeldi. Bir de mekana henüz birkaç kez gitmiş olmamıza rağmen bizi tanımaları ve şekersiz çay içtiğimizi bilmeleri çok hoşuma gidiyor. Bunlar güzel şeyler. Kahvaltımızı yaptıktan sonra Mephisto’ya uğrayıp kitaplara bakındık. Evet doğru tahmin ettiniz ben yine içi kitap dolu bir poşetle çıktım dışarı. Canım Etgar Keret’in ve henüz kitaplarıyla tanışma fırsatı bulamadığım ama çok merak ettiğim Sezgin Kaymaz’ın yeni kitabını aldım.

Sonrasında istikametimiz Resim Müzesi idi. Daha önce Deniz Müzesi’nde fazla zaman harcadığımız için giremediğimiz ama çok merak ettiğimiz bir müzeydi. Bugünü oraya ayırdık. Önce bahçesinde gezinip biraz fotoğraf çekip ardından Boğaz manzarası ve vapur sesleri eşliğinde dinlenip enerji depoladık. Sonrasında ise müzeyi gezdik. Efendim müze çok güzel, içindeki resimler enfes, özellikle bir ressamın eserleri ile tanışıp çok sevdik, adı Ivan Konstantinoviç Ayvazovski. Daha önce resim müzesinde ismini bile bilmeden bir resmini çok beğenip ayracını almıştık. Bugün çok daha fazla eserini görme şansımız oldu. Elbette bütün müze sadece bir ressamın eserlerinden oluşmuyor ama favorimiz olduğu için özellikle yazmak istedim.

Müzenin kafesi ve hediyelik eşya mağazası da var. Ürünler çok çeşitli değil ama elimiz boş çıkmadık. Resimlerine bayıldığımız ressamın birkaç eserinden oluşan bir kartpostal defteri vardı hiç düşünmeden aldım elbette! Kafesi de pek sakin ve bahçe gibi manzarayı gören tarafta. Burada oturup kahvelerimizi içerek dinlendik.

Müze ile ilgili tek olumsuz yorumum olacak o da çalışanları! Güvenlik görevlileri güvenlik işinin sanırım sadece fotoğraftan ibaret olduğu düşünüyorlar. Gerçi bu konuda bile pek başarılı değiller. Elinde telefon ile fotoğraf çeken onca insan varken boynumuzda asılı Canon yüzünden bizi hedef aldılar! Sürekli ve azarlar tonda fotoğraf çekmenin yasak olduğunu dile getirdiler. Bu yine neyse diyerek geçtiğimiz bir olay ama alt kattaki abimiz işi biraz daha ileriye götürüp, muhteşem İngilizcesi ile bizi resimlere yaklaştığımız taktirde çalacak olan ve polis alarmı olduğunu belirttiği aletlerle korkuttu! Eee polis gelirse ne olur ve resimleri çantaya mı tıkıştırıyor ya da üzerine ismimizin harflerini mi kazıyoruz şeklindeki sorularımız ise yanıtsız kaldı! Ayy yine sinirlendim. Neyse diyerek geçelim bu konuyu. Bunun dışında kesinlikle çok keyifli bir geziydi.

Efendim benden haberler böyle, gelecek yazıda görüşelim.

Festival Güncesi

Efendim bir festival haftasını daha geride bıraktık, gelmesi için aylarca bekleyen bünyelerimize bu kısacık festival süresi yetmiyor tabi ama ne yapalım en verimli şekilde değerlendirmek şu an için tek çaremiz. Yılın kalanında Başka Sinema yetiyor sağolsun!

Evet ne diyorduk? Efendim bildiğiniz gibi en bi sevdiğim etkinlik İstanbul Film Festivali. Ancak buna sebep olan sadece filmler değil. Benim için o hafta sadece keyifli şeylerin yapıldığı, izin alınarak işten uzaklaşılan bir süreç. Yani mevzu sadece film izlemek değil.

Bu sene 10 tane film için bilet aldık, elbette bu sayıya ulaşmak çok zordu çünkü başlangıçta izlemek istediğimiz çok daha fazla film vardı. Ben çoğunlukla mızıkçılık yapmak için uğraşsam da aklı başında bir birey olan sevgili insanı beni sakinleştirerek filmleri azaltmam konusunda yardımcı oldu! (Kendisinin festival yazısına da şuradan ulaşabilirsiniz.)

9 Nisan Cumartesi önce bir çay içip kendimize gelerek başladık güne. Ardından Antidepresan bölümünden Florida isimli filmi izledik. Film genel olarak keyifli fakat yer yer hüzünlüydü. Bir sonraki filmi bekleme süresini değerlendirebilmek adına Moda’da yer alan Walter’s Coffee’ye gittik. Mekan muhteşemdi fakat buzlu çikolatasını sevmedik. Keşke kahve içseydik! Ardından Moda’da biraz dolaşıp kursağımızda kalan hevesimizi ödüllendirmek adına dondurma hüplettikten sonra diğer filmimize koşturduk. İsmi Apartman Hikayeleri (Asphalte/Macadam Stories) olan bu filmi ben pek sevdim. Filmden sonra ilk durağımız Mephisto idi elbette. Yine dayanamayıp iki kitap aldım!

10 Nisan Pazar günü tek filmimiz vardı, benim daha önce kitabını okuduğum ve pek merak ettiğim Hitchcock/Truffaut. Öncesinde Mosquito Cafe’de güzel bir kahvaltı yapıp filmi izlemek üzere Rexx Sineması’na koşturduk. Bu belgeseli pek sevdiğimi hatta kitabı yeniden okuma isteği ile dolduğumu da belirtmek isterim. Filmden sonra Kadıköy’ün meşhur kahvecisi Fazıl Bey’in yerini merak eden sevgiliyi daha fazla merakta bırakmamak adına kahve içmeye götürdüm. Kahvelerimizi içip Acıbadem Kurabiyemizi yerken gözümüze dolan güneş ışıkları eşliğinde akıp giden sokağı izlemek pek keyifliydi.

Bir sonraki filmimiz yine bir belgesel olan Ben Belfast’ım idi. Çekim tarzı farklı ve dikkat çekiciydi. Sevdiğimizi söyleyebilirim. Filmden sonra banyoyu bekleyen filmlerimizi bırakmak için Sirkeci’ye gittik. Buraya kadar gelmişken Sirkeci Garı’na gidip fotoğraf çekmeden olmaz dedik. Ardından yemek için Filibe Köftecisi’ne gittik. (Daha önceki yazıda bahsetmiştim ama yine dile getirmek isterim. Sirkeci’de yer alan Filibe Köftecisi’ni deneyiniz efem.) Banyodan çıkan fotoğrafları alıp minik bir çaycıda oturduk. O çay bitene kadar fotoğraflara bakıp arada bir sokağa göz atmak ve insanları izlemek yine en büyük keyiflerimizden biriydi. Sonrasında olaysız dağıldık ve ben günün en keyifli saati olan vapur yolculuğu ile Batman okuyarak eve döndüm. (Yazar burada keyiften sırıtmaktadır.)

Geldik 14 Nisan Perşembe gününe. Festivalde iki film izlediğimiz günlerden biriydi. İlki Otto Preminger klasiklerinden Saint Joan, diğeri ise Bir Kadın Bir Erkek (Un + Une) isimli bir Fransız filmiydi. İlk filmi İtalyan Kültür Merkezi’nde izledik. Mekanı da filmi de pek sevdik. Diğer film de eğlenceliydi. Finalinde biraz Issız Adam’a bağlayıp bizi güldürdü ama olsun. Bu arada Fitaş’ın yatak moduna geçen koltuklarından nefret ettiğimi de söylemeden geçmeyeyim! Filmden sonra EspressoLab’a gidip birer kahve içip ancak kendimize gelebildik! Bu mekan ilk açıldığında ne de güzel bir yerdi. Şimdi maalesef gürültü ve kalabalıktan ibaret!

16 Nisan Cumartesi için tek filmimiz vardı, Şehrin Şarkısı (Urban Hymn). Konusu itibariyle festivalde izlediğimiz en ağır film olmasına rağmen su gibi aktı gitti. Ama üzerimizde bıraktığı hüzün nedeniyle filmden sonra kendimizi Nevizade yollarına vurup bira içerek toparlayabildik!

17 Nisan Pazar günü festivalin kapanışını yaptığımız gündü. Filmimiz 16.00’da olmasına rağmen erkenden uyanıp sağlam bir kahvaltı ettik. Ardından pek sevdiğimiz Drip Coffee’de kahvelerimizi içip sokağın ve kedilerin fotoğraflarını çektik. Ortaköy’e inip biraz yürüyüş yaparak güzel havanın tadını çıkarttık. Feriye Sineması’na ulaştığımızda çoktan yorulmuştuk! Kapanış filmimiz benim hakkında pek çok olumsuz yorum okuyup sevgilinin gözünü korkutmama sebep olan Brooklyn idi. Artık beklentimizi fazla düşürdüğümüz için mi bilmem sevdik biz filmi.

Evet bir festivali daha geride bırakıp gelecek festival için gün saymaya başladık bile.

Yazının tamamını okuma sabrı gösterip bu cümleye kadar ulaşanlara da ayrıca teşekkürü borç bilirim efem.

Günün Notları

Kısa bir aradan sonra buradayım. İçtiğim D vitaminleri işe yarıyor sanırım, üşengeçlik ve depresyon sandığım kolumu dahi kaldıramama hali azalmaya başladı. Yıllık izne çıkmam da bonusu oldu elbette.

Sevgilimin instagramda paylaştığı bir fotoğraf sonrasında çocukluk anılarımızı konuştuk. Ben çocukluğumu hep üzülerek anıyorum. Büyük kısmı yokluk, borç ve zorluk içinde geçti. Ne bisikletim oldu, ne atlıkarıncaya bindim ne de oyuncaklar alındı bana. İnsanların cd çalar almaya başladığı dönemde ben daha yeni bir walkman sahibi olabilmiştim o da yaz tatilinde çalıştığım için kazandığım para sayesinde. Cep telefonuna bile üniversitedeyken sahip olabildim o bile kolay olmadı. Çocukluk anılarımla aram hoş değil. Evet bana kattığı çok şey oldu ama bugün bile bisiklete binemiyorsam geçmişe olan küslüğümdür sebebi.

Burnumuz yeterince sızlayıp gözlerimiz de dolduğuna göre daha eğlenceli şeylerden bahsedebiliriz sanırım.

Bu aralar okuma hızım iyi gidiyor. Haftada 3-4 kitap okuduğum oldu. Umarım böyle devam edebilirim.

Kafa dergisini biliyor musunuz? Sevgilim sayesinde haberdar oldum ben de. Sanırım Kasım ya da Aralık ayından beri alıyoruz dergiyi. Çok keyifli bir dergi, tavsiye ederim.

The Dears ve Ane Brun konserlerini izledik geçtiğimiz haftalarda. İkisi de beklediğimden daha hareketli ve keyifli geçti.

Blogu eskiden beri takip edenler bilir en sevdiğim etkinlik İstanbul Film Festivali'dir. Her sene festivalin bir haftasına yıllık izin alırım. Bu yıl da aldım ancak bilet sayısını 10 olarak sınırladım. Güzel tarafı sevdiğim o güzel adamla birlikte filmler arasında koşturmak, kahve ya da çay keyfini birlikte yapmak, filmlerle ilgili atıp tutmak oldu. İyi ki öyle oldu.

Bazı anlar var dondurmak ve orada uzun uzun kalmak istiyorum. Size de oluyor mu? Oluyordur mutlaka! Bu fotoğraf o anlardan birine ait, her baktığımda tekrar tekrar o mutluluğu hissedeyim diye.

Çarşamba günleri ritüelimiz var, ben (mecburen) Gebze'den servise binip trafikte daralarak gelirken sevgilim vapur keyfi ile Kanlıca'ya gelir, çayımızı içip, kurabiyemizi yerken hasret gideririz. 1 saatlik vapur keyfi yapan ve bol bol güzel fotoğraflar çeken sevgili her defasında beni kıskandırır! :) Bu hafta festivalde bir film izledikten sonra banyoyu bekleyen filmlerimizi Sirkeci'ye götürdük. Akşam eve dönüşte aynı vapuru kullandım. O bir saatlik yolculuk nasıl iyi geldi anlatamam. Vapur yolculuğunu çok severim ve hep iyi gelir. Ancak bu farklıydı. Hava temiz, gün güzel, manzara muhteşemdi. Sıkıldığınızda Boğaz'a Gidiş adı altında Eminönü'de bulabileceğiniz bu vapurlardan birine atlayıp uzun bir vapur yolculuğu yapın derim, emin olun iyi gelecek.

Sirkeci demişken aynı gün gara da uğradık. O gün aynı zamanda film fotoğrafçılığı günü idi. Biz de buna yakışır bir kutlama yaptık. Bol bol fotoğraf çektik.

Bilenleriniz vardır mutlaka, Sirkeci'de tarihi bir köfteci var Filibe. Ben daha önce ismini duymuş ancak gitmemiştim. Sevgiliden öğrendiğim kadarıyla minik dükkanlarından çıkıyorlarmış ancak mevcut dükkanın hemen arkasına taşınmışlar. Yolunuz düştüğünde uğrayınız efendim, gerçekten iyi köfteler yapan bir mekan. Küçük bir esnaf lokantası gibi, lüks arıyorsanız değil ama lezzet için doğru adres.

Aslında yazacak çok şey var, birkaç gündür blogu sürekli açıp yazmaya başlıyorum ama bir aksilik çıkıyor ve yarım kalıyor. O yüzden yazabildiğim kadarını paylaşmak en iyisi. Hem bir sonraki yazı için de bahanem olsun.

Heybeliada

Madem bugün güzel bir gündü öyleyse kişisel yazılı tarihimize notumuzu düşelim.

"Korkuyorum ben vapura binmeye yaaa" şeklindeki haykırışlarıma aldırmayan sevgilim elimden tuttuğu gibi çekiştirip götürdü beni Heybeliada'ya. Ocak ayında Büyükada turu yaptıktan sonra karar vermiştik her ay bir Cumartesi günümüzü böyle kaçışlara ayırmaya. Heybeliada daha önce gitmediğimiz yerlerdendi. Her mini gezi öncesinde yemeği nerede yeriz, kahveyi nerede içeriz diye araştıran biz bugün gayet hazırlıksız, plansız gittik ve kendimizi günün akışına bıraktık. İyi ki öyle oldu. Vapurdan indiğimizde ne yöne gideceğimizi bilememek bile ayrı bir keyifti.

Tek bildiğimiz mekan olan Luz Cafe'yi de vapurda ekşi sözlüğe baktığımız için biliyorduk. Önce onu aramaya karar verdik, aynı zamanda biraz sokakları da gezmiş olacaktık bu şekilde. Luz Cafe, adanın en güzel mekanı dersem abartmış olmam bence. En azından benim gördüğüm mekanlar arasında öyle. Şirin ve küçük bir mekan, kareli örtüler, masalarda çiçekler, değişik sandalyeler, cana yakın çalışanlar (sahipleri de olabilir bilmiyorum açıkçası), güzel bir sokak ve minik güzel detaylar vardı. Bir de adının karşılığını veren ev yapımı limonata ile sakızlı kahve. Eee daha ne olsun? Bu kafeyi görün, tadına varın ama diğerlerine yaptığınız gibi sıradanlaştırmayın. Yoksa karşınızda beni bulursunuz ve acımadan ağzınıza tuvalet terliği ile vururum, uyarmadı demeyin!

Efendim, kafede bir güzel mayışıp, fotolar çekip ve elbette içeceklerimizi de hüplettikten sonra düştük sokakları keşfetme peşine. Ara sokaklarda dolaştık, evlerde yaşayanların hayatlarına dair tahminler yürütüp, adadan ev alma planları yaptık. Tabii bunun için önce büyük ikramiyeyi kazanmamız gerekiyor sonrası kolay!

Hayaller bizi fazlasıyla acıktırdı, kendimize uygun bir esnaf lokantası arayışına girdik. Pek fazla seçenek olduğu söylenemez ancak Çat Kapı isimli bir mini mekan derdimize derman oldu. Sahil kenarındaki fabrikadan birlikte çıkmış gibi görünen birbirinin benzeri mekanlar ilgimizi çekmediği ve önce samimiyet ardından evde olma hissi aradığımız için bu minik köfteci bizi fazlasıyla mutlu etti.

Karnımızı doyurduktan sonra biraz daha gezindik ve ritüelimizi bozmayıp adaya ait magnetler aldık. Havanın gittikçe soğuması biraz yormuş olsa da keyfimiz yerindeydi. Vapur saati yaklaştığı için bir diğer ritüelimizi de gerçekleştirip adanın fırınından (Meltem Fırın) yol için atıştırmalıklar alıp vapuru beklemeye koyulduk. Vapur yolculuğu ayakta kalmamız ve insan görünümlü bilinmeyen canlılarla yolculuk yapmamız nedeniyle biraz yorucuydu ama tüm gün öyle güzeldi ki bu da nazar boncuğu olsun.


Bir önceki yazıda dilemiştim daha mutlu bir yazıda görüşmeyi, bu sefer oldu sanki. :)

Günün Notları

Yine uzun bir ara ve sonrasında buradayım. Açıkçası ne yazacağımı bilmiyorum sanırım sadece geçen iki ayın özetini yazmaya çalışacağım. Zaten kısır bir dönem olduğu için uzun bir yazı olmayacak.

- Bugünlerde herkes gibi benim de canım çok sıkkın. Keyifsizim, üzgünüm, kızgınım vs. Ancak bunları tekrar tekrar yazamayacak kadar da yorgunum. Sosyal medyada sesi çıkmayanlar için yorum yapanlar var, sesi çıkmayanlardan fikri olmayan, tarafını duruma göre seçen bir grupmuş gibi bahsedilmiş. Değil güzel kardeşim herkes öyle değil en azından. Nasıl konuşan, yazan ve o hastagleri kullanan herkes içten değilse susan herkes de boş değil. Kimisi gerçekten yorgun, kimisi umutsuz, kimi çok mutsuz, bazıları korkuyor. O yüzden atıp tutmadan önce iki kez düşün, biraz anlamaya çalış olur mu?

- Uzun süredir pek az etkinliğe gittik, çokça bilet yaktık bilerek ancak istemeyerek.

- Birkaç haftadır İstiklal Caddesi’ne gidemedik mesela. Bırakın caddede rahat yürümeyi evden çıktığım anda tedirgin oluyor hem kendimi hem de sevdiklerimi bunaltıyorum.

- Yazmadığım dönemde neler yaptık bir anımsamaya çalışayım. Öncelikle If İstanbul vardı, yalnızca iki film izledik ama ikisi de iyiydi. Vizyondan da Batman vs Superman’i izledik.

- Görmeyi çok istediğim Ses Tiyatrosu’nda izlemeyi çok istediğim birini izledim sahnede, Ferhan Şensoy. Ancak keşke o bileti almasaydım ve keşke o gün orada olmasaydık. Neden diye sorarsanız burada detaylıca anlatıldı.

- Dün akşam Salon İKSV’de The Dears konserindeydik. Beklediğimizden daha hareketli ve enerji dolu bir konserdi. Uzun zamandır etkinliğe hasret kalmış olan bünyemize iyi geldi. Tekrar gelirlerse kaçırmayın derim.

- Yılın en sevdiğim etkinliği İstanbul Film Festivali dönemi yaklaştı. Geleneği bozmayıp yıllık iznimi aldım ancak istediğim gibi yoğun bir plan yapamadım.

- Maşukiye, Sapanca ve Kartepe içerikli bir tura katıldık. Özetle "gitmeyin" diyorum.

- Güzel kitaplar okudum ancak yıllık hedefin gerisindeyim. Bir ara okuduklarımdan da kısaca bahsetmek istiyorum. Kitap tavsiyesi içeren bir yazı yazmak da bir sonraki görevim olsun hatta.

- Az önce çantamdaki tüm etkinlik biletlerime kolonya döküldüğünü ve hepsinin silindiğini gördüm.

İki ayın özeti bu. Daha mutlu bir yazıda görüşmek üzere.