Günün Notları

Blogla daha fazla ilgileneceğime, düzgün bir şekilde not tutacağıma, ajandamı her gün tam olarak dolduracağıma dair sözler veriyorum kendime ancak içinde bulunduğumuz bu dönem elimi kolumu ve tüm isteğimi bağlıyor sanki. Sonra sevdicek bir blog yazısı yazıyor ve ben hemen gaza gelip kendimi burada buluyorum ama aklım tamamen boş. Bu nedenle yine aklıma ne gelirse yazacağım bir yazı olacak.

100 gün sanıyordum ama saymaya üşenmeyen sevgilim sağ olsun 102 gün olduğunu öğrendim, tam 102 günü ofise gitmeden, sevgilimi görmeden, dışarıda bir çay ya da kahve içmeden, denizi görmeden, ağaçları hayran hayran seyretmeden, sokaklarda  yürümeden, kulaklığımı takıp yolu izleyerek eve dönmeden geçirdim. Yanında getirdiği hastalık korkusu da cabası. Normalde sevdiğim, evde yapmaktan hoşlandığım şeyler bile yetmez oldu ve sanki birer göreve dönüştü. Amaç sadece günü bitirmek haline geldi. Baktık olmayacak, beklediğimiz güzel haberler, azalan sayılar bir türlü gelmiyor biz de buluşmaya  karar verdik. Çünkü neredeyse akıl sağlığımızı kaybetmek üzereydik. 

Maskeler, mesafeler, kolonyalar eşliğinde bile olsa dışarıda olmak, birlikte olmak bir parça da olsa normal hissettirdi. Kendimize geldik, moral depoladık diyebilirim. Öyle bir depolamak ki bugün mesainin yoğunluğuna bile sinirlenmemek diyeyim siz anlayın. :D Birlikte hiçbir şey yapmadan oturmayı bile delicesine özlemişiz. Birbirimizi görünce daha iyi anladık. Beyoğlu turu yaptık, biraz da turist bakışı ile dolaştık. Yeni açılan bir kafede kahve içtik, Galata Kulesi'ne selam veren bir yerde oturduk, daha önce hiç çekmemiş gibi hasretle tramvay fotoğrafı çektik, defter alıp günü not ettik, geleceğe dair hayaller kurduk. Hayatın ne getireceği hepimiz için belirsiz belki ama hayal kurmak bir parça da olsa iyi hissettiriyor. 

Aslında neler okuduğumdan, izlediğimden de bahsedecektim ama vazgeçtim. Bu yazı buluşmamızın hatırlatıcısı olarak kalsın, kültür sanat temalı yazı da blog için bir sonraki gaz sebebi olsun.

Pandemisiz günler dileğiyle.